OSMAN ÇAKMAK
Avrupa konuşuyor.
İtiraz ediyor.
Rapor yayımlıyor.
“Egemenliğimiz sınırlı” diyor.
Türkiye ise susuyor.
İtalya’da Altragricoltura çıkıyor, açık açık söylüyor:
“Çok uluslu şirketler fiyatları belirliyor, halk gıdaya ulaşamıyor.”
Peki Türkiye’de durum farklı mı?
Hayır.
Sadece itiraz eden yok.
Türkiye’de çiftçi üretiyor ama kazanamıyor.
Tüketici ödüyor ama doyamıyor.
Aradaki zincir ise her yıl daha da büyüyor.
Bu bir tesadüf değil.
Bu bir kriz de değil.
Bu, bilinçli bir tercihtir.
Bugün Türkiye’de:
Buğday maliyetin altında
Süt üreticisi zararına
Zeytinyağı üreticide baskı altında
Meyve dalında, sebze çöpte
Ama market rafında:
Et pahalı
Süt pahalı
Ekmek pahalı
Yağ pahalı
Soruyorum:
Bu fark nereye gidiyor?
Cevap basit ama rahatsız edici:
Çiftçiye değil.
Tüketiciye değil.
Avrupa Birliği kendi çiftçisini koruyor diye eleştiriliyor.
Türkiye çiftçisini korumuyor diye övülüyor.
Buna “serbest piyasa” diyorlar.
Aslında adı şu:
Devletin çekilmesi, şirketin yerleşmesi.
Gıda pahalı değil.
Gıda üzerinden kurulan düzen pahalı.
Çünkü bu düzende:
Üretenin sesi yok
Tüketenin seçeneği yok
Aracının sınırı yok
Ve devlet, masanın başında değil.
Bu yüzden mesele:
Enflasyon değil
Kur değil
Maliyet değil
Mesele şudur:
Kim korunuyor?
Kim feda ediliyor?
Avrupa çiftçisini koruyor.
Türkiye çiftçisini sessizce harcıyor.
Ve unutulmamalı:
Gıdasını koruyamayan ülke,
hiçbir egemenliği tam olarak koruyamaz.
sitesinden daha fazla şey keşfedin
Subscribe to get the latest posts sent to your email.